De laatste week...

25 oktober 
De laatste week nauwelijks nog mijn dagboek bijgehouden vanwege lange reisdagen en weinig tijd die er over was om te typen. We zitten hier nu in Kaapstad in een cafeetje aan de cappuccino buiten regent het dat het giet en vanmiddag vertrekken we naar het vliegveld voor onze vlucht van half acht naar huis. 

De laatste week resumerend kan ik zeggen dat we nog veel kilometers in de truck gezeten hebben op weg naar Kaapstad. We zijn hier eergisteren aangekomen en toen lag de Tafelberg half in de wolken maar gisteren was het bijna onbewolkt en dan heeft het echt zijn om de 550 rand, voor twee personen, kostende tickets te besteden aan de gondeltocht naar boven, bijna duizend meter omhoog in twee minuten. Samen met zo’n 65 mensen weegt het hele gevaarte dan zo’n 5 Ton inclusief 2 Ton aan water als contragewicht tegen de wind. Je gaat bijna recht omhoog en omdat ik het niet zo op gondels heb, vraag me niet waarom, niet mijn favoriete bezigheid. Maar goed boven aangekomen is het uitzicht op Kaapstad geweldig mooi en kun je zelfs Robbeneiland zien liggen. Daar heeft Nelson Mandela 27 jaar gevangen gezeten, bijna niet voor te stellen maar het maakt indruk op me, wat een kracht moet deze man gehad hebben om hier zo vandaan te kunnen komen, Respect!

In Namibië hebben we nog de duinen gezien, Dune 45 zoals die hier aangeduid wordt is een aanrader en de reden dat Letty hier naar toe wilde, en de deadvlei, de dode vallei daar waar midden in de duinen, mooi rood gekleurd als ze zijn door de samenstelling, een grote duinpan of zoutpan ligt met dode bomen. Die liggen hier al 900 jaar een teken veel toeristen, ik vond het niet zo speciaal maar uniek is het zeker als je bedenkt dat deze bomen niet vergaan vanwege de droogte.
Namibië was voorheen bestuurd als een provincie van Zuid Afrika nadat zij de Duitsers verslagen hadden die hier de macht hebben gehad. Het was het land van het Namivolk, waar Nami staat voor woestijn, het is dan ook bijna één grote woestijn zonder echt verharde geasfalteerde wegen dus de rit met een in de truck is niet echt rustig maar goed je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

Het landschap verandert voortdurend van schaars begroeide woestijnen naar rotsachtig tot aan de echte duinen waar het zand hoog opgestuwd wordt door de koude wind van de zee en is bijna niet te beschrijven en hopelijk zien we straks op de foto’s wat ik bedoel. Ook bezoeken we nog een Himba stam, heel apart uitziende mensen die zich niet willen aanpassen, al is het wel geprobeerd door de regering om hen met subsidies te pushen om te veranderen. Maar zij willen blijven wie of wat ze zijn met hun oude gebruiken, dapper maar op de lange termijn onhoudbaar lijkt me maar de tijd zal het leren.

Nog even over Botswana dit is het enige land zonder de kleur rood in de vlag en dat betekent dat er nooit oorlog gevoerd is over de heerschappij ervan, leuk detail als je het mij vraagt. In Botswana is meer armoede dan in Namibië en Zuid Afrika maar eten is overal voldoende te krijgen en bier en sterke drank is overal waar we komen te koop. Zimbabwe echter is een ander verhaal daar is het lokale geld het papier niet meer waard waar het op gedrukt wordt een zijn de biljetten in miljoenen of zelfs triljoenen geloof ik aangeduid. Mugabe heeft er met zijn 92 jaren jong nog steeds de macht en zal die houden tot zijn dood wellicht. Onze gids Onery is zelf zimbabwaans en zijn vrouw en kinderen wonen in Harare maar door zijn werk als gids en Kok ziet hij ze niet veel maar is echt een pracht kerel, altijd lachen en dollen en vriendelijk naar iedereen. Iemand die er gewoon het beste van maakt ondanks alle uitdagingen die hij tegenkomt en een voorbeeld voor iedereen als je het mij vraagt. We hebben zo bijvoorbeeld een paar Duitsers in de groep, één man en een vrouw, geen stel en nog twee singels, Hans en Daniël en mijn of meer gehandicapte jongen die vanwege zijn handicap zijn linkerhand niet kan gebruiken en eigenlijk is zijn hele linkerkant minder. Hij spreekt wel Engels maar erg koppig als hij geadviseerd wordt om dingen niet te doen ivm zijn handicap, hij wil een doet dan toch alles tegen beter weten in. Hij kan niet helpen met vele dingen die we zelf als groep of paren moeten doen zoal tenten opbouwen en afwassen en hij wil altijd maar uitslapen dat wat we heel vaak heel vroeg op moeten staan om dingen te kunnen doen voordat het te heet wordt in de middag. Het andere Duitse “stel” is een geval apart, zij reizen samen een hebben vanaf dag 1 alles los van de groep gedaan, maken met bijna niemand contact en gaan nooit met de groep uit eten. Verder is er afgesproken dat er gerouleerd dient te worden van zitplaats maar ook hier deden ze niet aan mee totdat ze mijn of meer gedwongen door Ewoud, die hun plaats gepikt had, ergens anders moesten gaan zitten maar dat pakte voor ons verkeerd uit want tot twee keer toe wilde hij onze stoelen claimen door er alvast hun rugzakken neer te zetten. Maar die legden we dan weer één rij naar achteren waar die dan weer over ging zeiken in het Duits, de eikel, maar goed negeren dus maar dat doet de rest ook. Je moet toch als groep zo’n drie weken zitten te samenwerken en dan kun je maar beter geen ruzie hebben toch? 

Inmiddels is het wat aan het opklaren en vanaf de middag zou het droog moeten worden en dan kunnen we nog even naar de Waterfront lopen om de laatste uurtjes Kaapstad mee af te sluiten.

Groetjes en tot ziens in Holland, until next time, sayonara!
Letty & Ton

Alle foto's zien? Klik op de link  online Fotoalbum