Rouwstemming en Casa Particularos

Dag 9, 29-11-2016
Vanmorgen besloten om niet met een gids te gaan wandelen, 27 CUC ongeveer 27 Euro p.p. vonden we toch iets teveel voor een wandeling inclusief lunchbox en stukje met de auto. Dus zelf maar samen met Leo uit onze groep een bergpad gezocht voor een lekkere stevige steile wandeling. Onderweg kwamen we langs een rivier met een diepere plek alwaar we zouden kunnen zwemmen dus eerst effe terug naar ons huisje en de zwembroek aan voor een frisse duik. Het water was lekker en met de zon erbij hadden we zo een prima plekje om te relaxen. Nu is het vier uur en nemen er nog maar een aan de bar van ons hotel complex, vanavond nog effe eten alhier en morgen verder richting Camagüey.

Dag 10, 30-11-2016
Camagüey, een zwarte dag? Even een ding vooraf, ik heb me nog nooit op al onze reizen ergens onveilig gevoeld en het is heel raar om dat hier nu voor het eerst mee te maken maar ik doe er toch maar verslag van. Er is al dagenlang een gevoel van verdenkingen richting onze reisbegeleidster of we niet zachtjes gemanipuleerd worden mbt betalingen en prijzen cq het geven van fooien aan bepaalde diensten die ons ten deel vallen. In een land waar het maandloon op 20 Euro ligt voelt het raar aan als je voor een kleine dienst meteen 1 CUC (€ 1,-) moet geven. Er is op dit soort reizen altijd een groepspot waaruit bepaalde fooien worden betaald, ik noem fooien voor bellboys, kamermeisjes, lokale gidsen enz enz. Maar hier wordt er telkens door onze lokale reisbegeleidster Ayleen op nogal dwingende manier aangedrongen dat onze fooien te weinig zijn en we meer dienen te geven. En degene die deze pot beheert (Sabida) heeft hier al sinds een dag of vier melding van gemaakt. Zo hadden we een gids op het kerkhof van Santiago voor een half uur waarvoor Sabida een fooi van 10 CUC wel genoeg vond maar Ayleen zei nee dit moet 20 CUC zijn, ongeveer 1 CUC p.p. en zo gaat het telkens. En het zijn al of niet toevallig natuurlijk steeds mensen die zij goed kent en als zeer kundig aan presenteert. Gisteren moest er nog zelfs extra betaald worden voor vervoer naar ons hotel door 4wd auto's waarvan ik het raar vind dat voor normaal transit vervoer naar je hotel überhaupt extra betaald zou moeten worden, het "voelt" raar en niet prettig. En ik kan er maar niet de vinger op leggen "wat" het hier nu is dat me zo'n onveilig gevoel geeft al was het gevalletje diefstal wel de kroon vandaag.

Wat is er dan gebeurd, nou na aankomst in Camagüey gingen we allemaal per fietstaxi de stad verkennen en onze gids verzekerde ons dat we onze tassen veilig konden achterlaten bij de jongens tijdens de stops die we maakten. Maar omdat ik bemerkte dat er met de ritsen geschoven was van onze rugzak tijdens de eerste stop had ik toch effe zoiets van zouden ze er in gekeken hebben? Ze verdwenen namelijk ineens na onze eerste stop uit zicht om aan de andere kant van een plein ons weer op te pikken maar omdat wij nooit geld achterlaten onbeheerd en wij geen dingen van waarde in onze rugzak hadden was ik niet ongerust. Maar ik meldde dit toch maar effe terloops aan onze reisgenoten en toen had Marcel effe zoiets van shit, ik had er wel geld in zitten dus die ging eens effe kijken en wat bleek er waren 7 briefjes van 50 euro weg. Nou kun je zeggen wat dom om geld onbeheerd achter te laten maar het vertrouwen door Ayleen was gewekt en het gebeurt zonder erg en we willen best mensen vertrouwen maar da's hier waarschijnlijk in sommige gevallen toch niet zo slim. Maar omdat het snel ontdekt was ging Marcel meteen naar Ayleen die de baas van de fietstaxi's belde en terug kwam met de vermeende "dader" maar die ontkende natuurlijk in alle toonaarden. Maar deze baas met gouden tanden kwam in dit geval toch maar effe met 300 CUC over de brug, meer had hij niet, zodra er gedreigd werd met de politie. Raar natuurlijk want als je niets gestolen hebt ga je natuurlijk als arme drommel geen eigen geld afgeven toch!?

Nou zullen jullie zeggen waarom hebben jullie zoveel geld bij jullie, nou dat zit als volgt, ik hou er ook niet van maar wij kunnen hier niet pinnen en moesten op aanraden van Sawadee al ons benodigde geld contant meenemen. Zo'n 250 euro p.p. per week dus da's 1500 euro in totaal voor ons beiden en ik heb dat geld in een buideltje dat ik op mijn lichaam draag bij me dus ik moet al echt overvallen worden om het kwijt te raken. En in zo'n arm land als hier zijn wij dus de rijken in de ogen van de Cubanen en soms voelt dat alsof we bekeken worden als een lopend pinapparaat. Zo wordt er ook voortdurend gebedeld om geld, pennen, zeep, en shampoo door de behoeftige bevolking die zo'n beetje aan alles een gebrek heeft omdat er in dit communistische systeem niet voorzien wordt in dit soort zaken. Het is hier voor hen een soort survival of the fittest om op allerlei manieren aan extra geld te komen, ik noem de zwarte markt bijvoorbeeld die officieel natuurlijk verboden is maar waar de Cubanen aan zaken kunnen komen waar zij normaliter niet aan kunnen komen.

Corruptie  is alom aanwezig wat blijkt ook uit de verhalen van Ayleen zelf als blijkt dat er voor normale zaken als doktershulp in het ziekenhuis, wat zij kado'tjes noemt en dit kan geld zijn of goederen, om sneller of betere hulp te krijgen van de doktoren. Zo'n beetje overal moet zij extra voor betalen en wij hebben sterk het gevoel dat wij toeristen daarvoor een geweldig hulpmiddel zijn om aan die benodigde extra centen te kunnen komen. Een voorbeeld, voor de lunch worden er vaak broodjes besteld die 3 of 5 CUC kosten en dit geld wordt door haar opgehaald waarmee zij deze broodjes gaat kopen. Maar toen een groepslid zelf ergens een broodje ging eten bij een lokaal tentje, wat ook nog eens heel lekker was kostte dit maar 2 CUC. En zo zou onze reisgids zichzelf natuurlijk steeds kunnen "verrijken" maar bewijzen kun je natuurlijk niets maar het heeft iets verdachts allemaal.

Haar verhalen zijn ook vaak net iets te aangedikt om ons te overtuigen van haar gelijk en natuurlijk zou je kunnen zeggen ach dat is hier het systeem wen er maar aan zo werkt het hier nu eenmaal. Maar dat zit me toch niet echt lekker want je wilt in een vreemd land waar je in zekere mate toch afhankelijk bent van je reisbegeleidster wel het gevoel krijgen dat ze er voor jou is en jouw belangen behartigt ipv haar eigen portemonnee. En als ze dat goed doet waardeer jij dat weer op het eind met een dik verdiende fooi maar menigeen of beter gezegd niemand uit de groep heeft dat gevoel, er heerst meer het gevoel van zij is bezig haar eigen belang en haar mensen te behartigen door ons af te romen her en der en da's jammer en geeft dat onbehaaglijke gevoel. Maar nergens zal zij het systeem of haar regering afvallen maar krijgt Amerika en de boycot de schuld van de malaise waar de Cubanen mee te maken hebben. Zo is zij zelf ook zeer ontdaan, wat mag natuurlijk, onder het overlijden van Fidel Castro. Wij krijgen voldoende te horen welke goeie dingen hij allemaal voor hen en Cuba gedaan heeft, wij zijn niet zo naïef maar begrijpen haar wellicht gekleurde standpunt van iemand in een land zonder persvrijheid en vrije toegang tot internet tot voor kort. Want sinds Fidels broer Raoul de feitelijke macht gekregen heeft nu zo'n acht jaar geleden zijn de touwtjes wat langer geworden en mogen de Cubanen sinds twee jaar ook beperkt internetten.

Zo noemen zij hier de jaren van crisis nadat de Sovjet-Unie uiteen is gevallen en zij niet meer de roebels en goedkope olie kregen de "special period". Een leuke benaming natuurlijk waarmee zij bedoelen dat ze speciale dingen moesten doen om te overleven en wij hebben geen idee hoe zwaar dat voor hen geweest moet zijn. Maar om dat special te noemen en niet gewoon zwaar of crisis tonen zij natuurlijk al of niet door de regering opgelegd hun omgang en hun idee hierover. Na de Sovjet-Unie heeft China en Venezuela deze plaats ingenomen en zo rijden hier naast alle Lada's vele Chinese auto's en bussen rond naast de oude Chevy's die hier in 1959 door de Amerikanen achter gelaten zijn. De bussen voor de toeristen zijn allen van Chinese afkomst, merknaam Yutong en soms zie je een Mercedes ergens staan maar de prijzen hiervoor zouden voor een Cubaan onbetaalbaar zijn maar het geld van familie woonachtig in bijvoorbeeld Amerika is zeer welkom en houdt menige Cubaan overeind. De olie komt uit Venezuela en als wederdienst heeft dit land doktoren uit Cuba tewerkgesteld gekregen, een wederdienst zoals dat hier heet.

De "special period"  was dus speciaal en daarmee wordt verholen hoe zwaar het eigenlijk was en je moet hier natuurlijk wel een beetje veerkrachtig zijn als je beseft dat Cubanen voornamelijk van gemengd Europese, Afrikaanse (slaven) en Indische afkomst zijn. Naar schatting is 70 % van gemengd ras, ofwel mestizo genaamd. Op het eerste gezicht steunen de Cubanen hun regering maar misschien voelen ze zich niet altijd vrij om hun mening in het openbaar te uiten. En dan weet je nooit of er ook "informanten" rondlopen want volgens Ayleen zijn 4 van de 5 dit en als grapje voegt ze er nog aan toe dat ze bijvoorbeeld niet weet of onze chauffeur van de bus er een is en dat hij niet weet of zij dit is. En een informant is niet meer of minder dan een mogelijke verklikker die je verlinkt bij de autoriteiten, de politie krijgt hier in verhouding natuurlijk goed betaald en wordt volgens mij meer gewantrouwd dan vertrouwd. Geen prettig land om in te wonen maar gelukkig hoef ik dat niet natuurlijk ;)

Mobieltjes hebben ze inmiddels wel allemaal maar vele nieuwssites uit het buitenland zijn allemaal nog geblokt maar via een vpn-verbinding met Nederland kan ik die wel gewoon bekijken. Alleen het rare systeem van die prepaid kaartjes van 2 CUC voor een uur internet vind ik erg omslachtig en internet onwaardig. Het leert je wel het voor ons zo normaal gevonden gevoel van vrijheid steeds meer te waarderen als je voor het eerst in je leven het tegendeel ervaart dus die knoop ik maar goed in mijn oren. En dit geeft tevens aanleiding om over onze vrijheid na te denken en hoe belangrijk deze in feite is. Je weet tenslotte pas hoe waardevol iets is tot je het kwijt bent of dreigt te raken, voor ons iets vanzelfsprekends maar hier nog maar zoiets als toekomstmuziek?!

Dag 11, 1-12-2016 (nieuwe inzichten?)
Vandaag gaan we naar Trinidad alwaar we 2 dagen bij particulieren gaan logeren ipv in een hotel slapen, ik ben benieuwd en hoop op een positieve verandering want die kan ik na gisteren wel gebruiken.

Enfin dus wij op weg naar Trinidad maar al na een paar uur rijden was de weg afgesloten, zo'n 100 km voordat de stoet met de as van Fidel eraan kwam. Dat werd dus een omweg van ongeveer 100 km om de stoet te ontwijken, onze reisbegeleidster was "not amused" op zijn zachts gezegd. Leo, iemand uit de groep, heeft een app met de map van Cuba maar zijn hulp werd niet op prijs gesteld. Ayleen flipte een beetje en Leo kreeg te horen, nadat ze de weg niet meer wisten, er zich niet mee te bemoeien zij wisten wat ze aan het doen waren maar moesten wel tig keer de weg vragen. Ik heb nog nooit zo'n gids meegemaakt.

Voor de rest van de rit heb ik maar mijn iPad gepakt en naar muziek geluisterd om de rit uit te zitten en rond drie uur kwamen we aan in Trinidad. Na een korte rondleiding door de stad en de mogelijkheid om wat foto's te maken werden we afgezet om naar onze casa's particularos gebracht te worden. We slapen hier namelijk twee nachten bij mensen thuis en de ontvangst was al allerhartelijkst en mevrouw des huizes was al zeer blij dat Letty redelijk Spaans spreekt want zij spreekt geen letter Engels namelijk. We hebben onze was afgegeven en die zal overmorgen klaar zijn, we vertrekken dan om 11 uur. Deze stad is ook drooggelegd en er is ook hier geen muziek ivm de rouwperiode, ben benieuwd of we daarvoor nog schadevergoeding krijgen, maar ik denk het niet eerlijk gezegd.

Vanavond alleen naar een soort pizzatent gegaan voor een hapje en daar nog een leuk Engels stel ontmoet en heel leuk verhalen gedeeld over Cuba, voetbal, reizen enz enz, erg gezellig. Nu nog effe het internet aanzwengelen en een update proberen te plaatsen. Buenos noches en tot weer L&T.